# 34

Zalęgła się we mnie dziwna słabość. Irracjonalna tama bezsilności. Podczas gdy w głowie milion pragnień, pomysłów, które mogłyby odmienić świat - totalny brak działań.

Słomiany zapał dusi dymem.

Wielki powrót ambiwalencji, którą zdawałoby się, że przegoniłem przed laty.
W jednej chwili czuję, że mogę wszystko niebezpiecznie zbliżając się do pychy. W drugim momencie wysypuję się na najdrobniejszej przeciwności losu, rozkładając ręce i składając broń.

Zniechęcenie tak często towarzyszy mi od bladego świtu. Dlaczego ?

Podskórnie znam przyczyny, znajduję się jednak zbyt słabym by się temu przeciwstawić... z każdą nieudaną próbą coraz bardziej.

Z drugiej jednak strony wierzę, że jak odpowiednio trzaśnie ten twardy kark - przeniosę jeszcze góry. Tama pęknie i wszystko ruszy. Pustynia zamieni się w zdrowy las.

Pytanie brzmi:
Czy chodzi tu o silniejsze samozaparcie, czy może o totalne przyznanie się do słabości i odpuszczenie.
"Wstań i zajdź do domu garncarza, a tam objawię ci moje słowa! I wstąpiłem do domu garncarza, a oto on pracował w swoim warsztacie. A gdy naczynie, które robił ręcznie z gliny, nie udało się - wtedy zaczął z niej robić inne naczynie, jak garncarzowi wydawało się, że powinno być zrobione. I doszło mnie słowo Pana tej treści: Czy nie mogę postąpić z wami, domu Izraela, jak garncarz? - mówi Pan. Oto jak glina w ręku garncarza, tak wy jesteście w moim ręku" (Księga Jeremiasza)